Episodit
-
BP-tríóið glímdi við eitt stærsta nafn rokksögunnar í þessum þætti. Margt að ræða, margt að kanna enda hafa fáar sveitir náð að magna upp jafn mikla költaðdáun og Pink Floyd, költaðdáun sem liggur á furðu breiðu sviði. Við vorum glúrnir félagarnir enda fráleitt einhverjir múrsteinar í litlausum vegg!
-
Þessi merka og mjög svo áhrifaríka heimildarmynd Friðriks Þórs Friðrikssonar frá 1982 var skoðuð í krók og kima af BP-liðum í innblásnum frímínútum!
-
Puuttuva jakso?
-
Ólátabelgirnir í NOFX gáfu út 16 hljóðversbreiðskífur á ferlinum, en það er erfitt að færa rök fyrir því að drengirnir hafi nokkurn tímann toppað meistaraverkið Punk in Drublic frá 1994, sem verður til umfjöllunar í þætti vikunnar.
-
Svarta gullið. Hvað veldur því að þetta form tónlistarafspilunar nær langt út fyrir hreina praktík (eða jafnvel ópraktík) og þeytir upp gleði, ástríðu og jafnvel sturlun hjá þeim sem það dýrka? Við skoðum vínyl og vínylsöfnum frá öllum hliðum í þessum þætti.
-
The White Stripes áttu sinn þátt í að lækna heiminn af númetal-þynnkunni. Haukur er á því að De Stijl sé besta platan þeirra, en er eitthvað til í því?
-
Besta plata Mannakorna er önnur hljóðversskífa hennar, Í gegnum tíðina, sem út kom árið 1977. Sjö af tíu lögum plötunnar hafa verið útvarpsslagarar frá degi eitt að heita og platan var ekki einu sinni dæmd á sínum tíma!
-
Við ákváðum að flækja Frímínúturnar ekki neitt og spjölluðum um lögin sem „breyttu lífi okkar“ á einhvern hátt. Þrír gamlir menn, 15 mis-gömul lög og glimrandi frísklegar umræður.
-
Grallararnir frá Glendale spruttu fram á sjónarsviðið í miðri númetalbylgju og slógu rækilega í gegn. System of a Down smellpassaði einhvern veginn í hópinn, þó færa megi ágæt rök fyrir því að tónlistin sé alls enginn númetall.
-
Jeff heitnum Buckley auðnaðist bara að gefa út eina breiðskífu á meðan hann lifði en áhrif hennar eru rík og mikil og aukast á milli ára ef eitthvað er. BP-ingar fóru í saumana á þessu máli og treystu á náð almættisins við úttektina, ekki veitti af.
-
Á 9. áratugnum fór The Waterboys með leikvangalegum jafnt sem gelískum himinskautum en virðist heldur gleymd í dag. Arnar sneri hjartanu í gang í þætti þessum og svipti upp stóra samhenginu ásamt sínum góðum makkerum, Hauki og Baldri.
-
Harðjaxlarnir frá Hanover byrjuðu að rokka fyrir rétt tæpum 60 árum og sýna lítil sem engin þreytumerki. Bestuplötuliðar fóru skítkaldir í þetta ferðalag, en niðurstaðan var sú að Blackout frá 1982 væri besta plata Scorpions.
-
Endurkoma aldanna, þ.e. hljómsveitarinnar Oasis, er m.a. tilkomin vegna friðarpíputotts hinna alræmdu Gallagherbræðra. Í þessum frímínútum skoðum við skrautlegar rimmur þeirra bræðra í gegnum tíðina og veltum því fyrir okkur hvernig systkinum reiðir af þegar þau vinna saman að tónlist. Er blóð virkilega þykkara en vatn?
-
Það má færa rök fyrir því að upphafslög kvikmyndanna um James Bond séu tónlistarstefna í sjálfu sér. Við förum yfir lögin í tímaröð og djúpgreinum fyrirbærið.
-
Besta plata „rokkömmunnar“ Tinu Turner er hin magnaða endurkomuplata hennar frá 1984, Private Dancer. Þarf eitthvað að ræða það? Jú, auðvitað!
-
Viðfangsefni vikunnar er eina hljóðversplata Lauryn Hill, en hún var á dögunum valin „besta plata sögunnar“ af álitsgjöfum Apple Music — og það er svo sannarlega ekki fyrsti listinn sem hún toppar.
-
Hvað fær tónlistarfólk til að endurhljóðrita fyrri verk? Er þetta fólk ekki með öllum mjalla? Við rýnum í þennan umdeilda gjörning í þætti vikunnar, sem einnig vill svo til að er síðasti þáttur fyrir sumarfrí.
-
Hver er besta plata Sting? Nú, að sjálfsögðu vetrar- og jólaplatan hans, If on a winter’s night! Þarf að spyrja?
-
The Police afrekuðu ótrúlega margt á stuttum tíma og gáfu út fimm hljóðversplötur á árunum 1978–1983, auk þess að eiga mest spilaða lag í sögu útvarps. Haukur stillir frumburði sveitarinnar, Outlandos d'Amour, fram sem bestu plötunni.
-
Við getum rifist fram á þarnæsta ár hvort að Deftones séu nýþungarokkarar eður ei. En getum við sammælst um að White Pony (2000) sé besta plata sveitarinnar? Nei? Ok, kíkjum bara á þáttinn og skoðum rökin …
-
Undir lok síðustu aldar, í miðjum heimsfaraldri númetals, þá myndaðist á Íslandi þétt sena í kringum nokkrar innlendar harðkjarnasveitir. Bisund hét ein. Spitsign var önnur. Svo kom Mínus. Hratt og örugglega spruttu enn fleiri hljómsveitir upp eins og gorkúlur, sem fullnægðu brýnni mosh-þörf ungdómsins af miklum myndarskap.
- Näytä enemmän
