エピソード
-
Οι 24 τελευταίες ώρες ενός τριαντάρη άντρα πριν μπει στη φυλακή για να εκτίσει την επταετή ποινή του. Οι 24 τελευταίες πριν την 25η. Οι δυο συνομήλικοι φίλοι του. Η κοπέλα του. Ο πατέρας του. Το σκυλί του. Ο δερμάτινος καναπές του. Όλες οι φυλές της Νέας Υόρκης. Τα ερείπια των Δίδυμων Πύργων που έχουν χτυπηθεί μερικούς μόλις μήνες πριν. Κι αυτή η ζωή που παραλίγο να μη συνέβαινε. Αν δεν μεσολαβούσε η πραγματικότητα.
-
Ένας άνθρωπος που κάθε καλοκαίρι πηγαίνει στην Αλάσκα για να προστατεύσει τις αρκούδες από έναν κίνδυνο που ούτε διατρέχουν στα αλήθεια ούτε εκείνος υπάρχει τρόπος να αποτρέψει. Ένας άνθρωπος που κάθε καλοκαίρι πηγαίνει στην Αλάσκα για να μην προστατεύσει τον εαυτό του από τον κίνδυνο των αρκούδων. Το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Βέρνερ Χέρτζογκ για τα δεκατρία καλοκαίρια που πέρασε ο Τίμοθι Τρέντγουελ δίπλα στις αρκούδες.
-
エピソードを見逃しましたか？
-
Στα 1977 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ χρησιμοποιεί την επιστημονική φαντασία ως το όχημα για να αφηγηθεί και να εικονογραφήσει μια ιστορία, μέσα στην οποία ο ήρωας βιώνει κάτι που είναι ταυτόχρονα και θρησκευτική πίστη και έρωτας και υπαρξιακή αναζήτηση. Ποτέ πριν αλλά και ποτέ μετά τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» δεν ξανακινηματογραφήθηκε με τέτοια εκθαμβωτική σαγήνη η άφιξη των εξωγήινων και η επαφή μας μαζί τους. Και ποτέ πριν και ποτέ μετά δεν αποκρυσταλλώθηκε έτσι το όλο νόημα της τυχόν ύπαρξής τους.
-
Aν υπάρχει ένα διαρκές θαύμα στο σινεμά του Φεντερίκο Φελίνι είναι το τι μπορεί να χωρέσει σε κάθε πλάνο του: Πόση ελευθερία, πόσος πλούτος, πόση ποίηση, πόση ζωή, πόσοι μα πόσοι άνθρωποι. Eικόνες που και στο "Αmarcord" χρωματίζονται από τα χρώματα του Τζιουζέπε Ροτούνο και πλημμυρίζουν από τις μουσικές του Νίνο Ρότα, ενός ανθρώπου που έκανε με τις μουσικές του τον κόσμο ένα πολύ πιο όμορφο μέρος για να ζει κανείς.
-
Δεκαεφτάχρονος τυφλώνει έξι άλογα στον στάβλο, στον οποίο δούλευε. Ο ψυχίατρος που θα προσπαθήσει να τον γιατρέψει θα αναρωτηθεί αν η θεραπεία είναι προτιμότερη απ' την ασθένεια, αν το να είσαι κανονικός είναι προτιμότερο απ' το να οδηγείσαι στην έκσταση, έστω και μέσα από τη διαταραχή σου.
Η αριστουργηματική πρόζα του Πίτερ Σάφερ απ' το ομώνυμο θεατρικό του, περνά απ' τη σκηνή στη μεγάλη οθόνη και την στοιχειωτική φωνή του Ρίτσαρντ Μπάρτον, στην σκανδαλωδώς υποτιμημένη αλλά εντελώς σημαντική ταινία του Σίντντει Λιούμετ. Το podcast του Old Boy.
-
Ο Φρανκ και η Έιπριλ, στα τριάντα τους ή ελάχιστα πριν, με δύο παιδιά και κουκλίστικο σπίτι στα προάστια στη δεκαετία του πενήντα. Ο Φρανκ νιώθει να τον πνίγει η δουλειά του, η Έιπριλ νιώθει να την πνίγει η ζωή της. Κι αν δραπέτευαν απ' τα προάστια και τον κομφορμισμό; Κι αν έφευγαν για το Παρίσι; Ο Σαμ Μέντες κινηματογραφεί την ακόμα τότε συζυγό του Κέιτ Γουίνσλετ και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο ως ζευγάρι πιασμένο σε μια παγίδα φτιαγμένη από τα υλικά που θα έπρεπε να φέρνουν την ευτυχία.
Ο Old Boy μιλάει σε αυτό το Podcast για τον "Δρόμο της Επανάστασης" του Σαμ Μέντες.
-
"Το Dogville θα ήταν εντελώς μεγάλο έργο, ακόμη κι αν ο Λαρς φον Τρίερ το είχε γυρίσει σε κανονικά σκηνικά και είχε δημιουργήσει μια κανονική κινηματογραφική αναπαράσταση. Όλο το ασύλληπτο πράγμα που έφτιαξε με τη θεατρική σκηνή, τις κιμωλίες, τα όρια, τη φόρμα, τη σύμβαση του μέσου απογειώνει ένα ούτως ή άλλως αριστούργημα σε σφαίρες που μόνο ιδιοφυείς δημιουργοί θα μπορούσαν να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν".
Ο Old boy μιλά σε αυτό το podcast για το Dogville του Λαρς φον Τρίερ.
-
«Όπως σχεδόν ολόκληρο το σινεμά του Μπερτολούτσι και μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλη ταινία του και σίγουρα σε έναν βαθμό που πολύ λίγες άλλες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου έχουν καταφέρει, 'Ο τελευταίος αυτοκράτορας' σε ξελογιάζει σε βαθμό εκστατικό. Είναι τόσο ασύλληπτη η ομορφιά, το εικαστικό μεγαλείο και ο πλούτος των εικόνων του, ώστε δυσκολεύεσαι να τον αντιμετωπίσεις με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις ένα συνηθισμένο κινηματογραφικό έργο».
Ο Old Boy μιλά σε αυτό το podcast για τον «Τελευταίο αυτοκράτορα» του Μπερτολούτσι.
-
"Ο Τζέφρι θέλει να δει τι κρύβεται κάτω από το γρασίδι, έχει δει τον κόσμο θέλει να δει και τον υπόκοσμο, θέλει να δει ποιος και γιατί μπορεί να κόβει αυτιά ανθρώπων στην κοινότητα που πέρασε την παιδική του ηλικία. Ο ενήλικος κόσμος, ο αληθινός κόσμος, ο μη εξιδανικευμένος κόσμος, ο κόσμος κάτω από την επιφάνεια αποτελεί ένα αστυνομικό μυστήριο που αποφάσισε ότι θέλει να δει με τα μάτια του. Ναι, με τα μάτια του ντέτεκτιβ, αλλά εξίσου ναι, και με την ματιά του ηδονοβλεψία. Η ενηλικίωση είναι η μετατροπή του βλέμματός σου από αθώο σε ηδονοβλεπτικό. Και η συνειδητή απόφαση να μην στρέψεις το βλέμμα σου αλλού προκειμένου να παραμείνεις αθώος, συνιστά κι αυτή μια κάποια διαστροφή". Ο Old boy μιλά για το "Μπλε Βελούδο" του Ντέιβιντ Λιντς.
-
«Ας υποθέσουμε λοιπόν για μια στιγμή ότι η 'Διπλή Ζωή της Βερονίκ' δεν είναι μια αλληγορία. Ας υποθέσουμε ότι αυτό που συμβαίνει στην ταινία μπορεί να συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Ας υποθέσουμε ότι δεν είναι μόνο η Βερόνικα στην Πολωνία που είναι σαν αντίτυπο της Βερονίκ στην Γαλλία και η Βερονίκ στη Γαλλία που είναι σαν αντίτυπο της Βερόνικα στην Πολωνία. Ας υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, ζει μια άλλη εκδοχή του εαυτού μας, με την ίδια ακριβώς ηλικία με μας, με τα ίδια ακριβώς εξωτερικά χαρακτηριστικά με μας, έχοντας παρόμοια βιώματα και τραύματα με μας, παρόμοια ταλέντα και δυνατότητες με μας. Ας υποθέσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και μοναδικοί στον κόσμο και ότι ο καθένας μας είναι σαν πειραματόζωο σε ένα μεγάλο υπαρξιακό πείραμα, όπου πετάγονται στ
-
"Το άγχος της λευκής σελίδας που τελικά γεμίζει επειδή συνέβη κάτι πολύ χειρότερο από το να μην μπορείς να γεμίσεις μια λευκή σελίδα, κι όλο αυτό για να μείνουν οι σελίδες γραμμένες αλλά να μην μπορεί κανείς να τις δει".
O Old boy μιλά σε αυτό το podcast για το Barton Fink των αδελφών Κοέν.
-
"Όταν ο πόνος σου δεν έχει περάσει ένα όριο ανοχής, μπορείς να ζεις με τους άλλους ανθρώπους, μπορείς να ζεις μέσα στις πόλεις τους, μπορείς να ξέρεις διαρκώς πού είσαι, ποιος είσαι, τι μέρα είναι, ποια είναι η επικαιρότητα, ποιες οι καθημερινές σκοτούρες. Όταν όμως σπας οριστικά, όταν ούτε το ποτό δεν μπορεί πια να σε κρύψει από τον εαυτό σου, όταν ξυπνάς και καίγεσαι κυριολεκτικά, τότε αρχίζεις να τρέχεις χωρίς σταματημό, μέχρι να βρεθείς κάπου χωρίς γλώσσα και οδούς". Ο Old boy μιλά για το "Παρίσι-Τέξας", την ταινία-σημάδι του Βιμ Βέντερς.
-
«Πόσο πιο κατακριτέος είναι ο δόλος μπροστά στην επιπολαιότητα; Πόσο πιο επονείδιστη είναι μια πράξη που πραγματοποιείται με συνείδηση του βάρους της από μια πράξη που πραγματοποιείται στην απόλυτη ελαφρότητα; Πόσο πιο αβάσταχτο είναι να έχουν διαλυθεί ζωές από κάτι που ο αυτουργός της πράξης δεν θυμάται καν ότι το έκανε επειδή τόσο ασήμαντο ήταν γι’ αυτόν, τόσο δευτερεύον, τόσο αμελητέο;» Ο Old boy μιλά για την ταινία …Old boy του Παρκ Τσαν-Γουκ από το 2003, μια ταινία που είναι αλλού και το ξέρει και δεν ντρέπεται να το δείξει.
-
Σε αυτό το podcast, ο Old boy μιλά για άλλη μία αγαπημένη του ταινία: το "It's a Wonderful life" του Φρανκ Κάπρα από το 1946, που δεν άντεξε απλώς στον χρόνο, αλλά ο χρόνος έδωσε στην ταινία προστιθέμενη αξία. Μια ταινία βαθιά πολιτική, μια ταινία που, όμως, παρότι το FBI του Xoover τη θεώρησε αντιαμερικάνικη και προπαγανδιστική, ελάχιστοι θα σκεφτούν να την εντάξουν σε έναν κατάλογο με τις αγαπημένες τους πολιτικές ταινίες, ενώ πάρα πολύ λίγοι είναι εκείνοι που δεν θα τη συμπεριλάβουν στον κατάλογο με τις αγαπημένες τους χριστουγεννιάτικες.
-
Σε αυτό το podcast, ο Old boy μιλάει για μία από τις πιο αγαπημένες του ταινίες: το "Stand by me" του Rob Reiner από το 1986. Μια ταινία που παρά τη δύσκολη θεματική της είναι λουσμένη στο φως. "Τα παιδιά θα είναι πάντα παιδιά και θα είναι γεμάτα με φως, ό,τι άλλο μαύρο και αν συμβαίνει στα ίδια ή τριγύρω τους, όπως, άλλωστε, διαπιστώνουμε, με ανακούφιση, και στην εποχή της πανδημίας και της καραντίνας".
