Chris en Jeroen starten met een podcast, en dat an sich kun je al een klein wonder noemen.
Onder lichte dwang, aangespoord door hun directe omgeving (Zelfs deze tekst hebben ze niet zelf geschreven) duiken ze in het imposter syndrome. Want is het imposter syndrome nu juist hetgeen dat ze er van weerhoudt om creatief te ondernemen? Zijn anderen niet gewoon beter, waarom heeft juist hun creatief concept bestaansrecht, wie denken ze wel niet dat ze zijn?